De geïnterviewde werd op 16 augustus 1934 geboren in Amsterdam. Tijdens de Duitse bezetting in Nederland, begin 1943, kwamen hij en zijn moeder vanwege hun Joodse afkomst terecht in het doorgangskamp Westerbork. Hij werd tijdelijk ontslagen en er volgde een lange periode van onderduik. Na een razzia werd hij opgepakt en in het huis van bewaring in Zwolle gebracht, van waaruit hij voor een tweede maal naar Kamp Westerbork wordt gebracht. Dit is gelukkig na de spoorwegstaking. De treinen reden niet meer. Er zijn nog maar achthonderd mensen in het kamp aanwezig. Hij werd in het weeshuis opgevangen. Hij ging een relatief rustige tijd in het kamp tegemoet en wachtte de bevrijding af. Na de bevrijding bleef hij nog enkele maanden in het kamp. Pas in juni 1945 werd hij door zijn vader opgehaald en naar Amsterdam gebracht. Bij thuiskomst hoorde hij van al zijn vermoorde familieleden. De geïnterviewde heeft een aanpassingsvermogen opgebouwd door de vele onderduikadressen en ook thuis in Amsterdam slaagde hij hierin. De problemen kwamen later. Doordat hij geleerd heeft zelfstandig te zijn, had hij moeite met het ouderlijk gezag en werd bestempeld als een onhandelbaar kind. Hij werd behandeld door allerlei dokters en psychiaters. Er werden tal van diagnoses gesteld, maar geen ervan had een link met de oorlog. Hij wilde niet meer omkijken. Hij heeft een enorme drive om vooruitgang te boeken. Zo deed hij in twee jaar zes jaar middelbare school. Hij heeft in zijn jeugd een slechte ervaring opgedaan met het delen van zijn oorlogservaringen. Hij besloot daarom maar te zwijgen. Het feit dat hij van dichtbij het interneringskamp van de NSB’ers heeft meegemaakt, heeft geen verder gevolgen voor hoe hij later naar hen kijkt. Wel zegt hij dat kinderen van foute Nederlanders zich geen verwijten hoeven te maken, omdat zij hebben er niet om gevraagd in een desbetreffend gezin geboren te worden. Hij zegt dat ze in feite in hetzelfde schuitje zitten; ze zijn allebei oorlogskind.