En nou ja dan was ik ook thuis. En toen kwam eigenlijk het ergst nog, de honger. Dat was dan in ’44.

En toen kwam de honger, jullie hadden ook honger

Jawel dat wel, maar ja daar kun je je honger niet mee stillen. En zeker niet dagelijks.

’n Hongerwinter. En als je je daar dan goed doorheen slaat en dat wij nooit honger hebben gehad en nooit ook maar een suikerbiet of een bloembol hebben hoeven eten. Altijd schoenen hebben gehad, altijd kleding

Ja, dat is een eh, terwijl je de mensen op straat zag omvallen van de honger, mensen zag sterven van de honger. Ja, dat de onderwijzer smeekte of we alsjeblieft aardappelschillen mee wilden nemen want zijn moeder ging dood van de honger. En als jij dan altijd voldoende te eten hebt, ja, zelfgebakken brood en boerenboter en ja

Van mosselen maakte ze hachee, en ja, uiteindelijk hebben we daar geen honger geleden.

Dat zal er wel ingezeten hebben. Maar vergeet niet, ik was toen een jaar of zes, ben nu zeventig dus dat weet ik echt niet meer precies hoor. Maar dat we honger gehad hebben, ja. En er werd geruild natuurlijk. Mijn moeder kreeg gek genoeg toch ook de tabaksbonnen van mijn vader

Nou in oorlogstijd, we hebben natuurlijk geen honger gekend op Terschelling.

En we hadden honger, ik weet dat ik een goede vriendin uit de klas had. Ik kreeg bijles samen met haar en ik kwam dus bij haar thuis wel, en ik werd ook een keer uitgenodigd om mee te eten en toen heb ik veertien boterhammen opgegeten. En zij was vroedvrouw en kreeg daardoor wat makkelijker eten. En verder in de oorlog, mijn moeder trok er op uit op de fiets om eten te halen en kwam op gegeven ogenblik met een koeienkop thuis. Achter op de bagagedrager. En daar hebben we dan ook nog de ogen van opgegeten. Het lijkt een beetje op inktvis