Johanna (Dina) van de Boom – Wolters (94) woonde vanaf 1942 met haar man Arie, haar oudste zoon en haar schoonouders op een boerderij in Nijkerkerveen. Het laatste oorlogsjaar was ze zwanger van de tweede; tijdens de bevrijding lag ze in het kraambed. De opvang van evacués was verplicht; die werden toegewezen: het gezin Van de Kemp kwam met zeven kinderen uit de Geitenkamp, Arnhem. Daarnaast had ze nog twee kinderen uit Amsterdam, die ze al eerder had opgenomen. Haar man ging zelf ook op hongerstocht naar Dedemsvaart, samen met de buurman, vooral om aardappelen te halen voor eigen gebruik. (00:14; 00:16) Ondanks het verbod daarop slachtte Van de Boom zelf, karnde ook en hield wat rogge en tarwe achter om later te verkopen. (00:15; 00:36) Uiteindelijk kreeg iedereen voldoende te eten. De strenge winter kwam het gezin met alle gasten door dankzij houtkachels. (00:51) ’s Avonds zaten de meesten aan de keukentafel te kletsen of spelletjes te doen. (01:06) Op het laatst van de oorlog waren er ook nog Duitsers ingekwartierd, maar toen waren de evacués al weer weg. De meeste evacués kwamen bij boeren terecht omdat zij de meeste ruimte hadden. De controle op verboden acties werd vooral uitgevoerd door NSB’ers uit Nijkerk. (00:21) De kleine die op 21 april geboren werd kon niet snel gedoopt worden. Als katholiek is vroegdoop belangrijk. Daarom mocht mw. Van de Boom zelf haar zoon dopen. Dr. Schreuder was de begeleidende huisarts destijds. (00:31) Ze heeft het ervaren als een angstige tijd. (00:41) Putten heeft veel indruk gemaakt. De dag voor de razzia was haar man nog in Putten geweest. Van de Boom was als katholiek nauw betrokken bij het reilen en zeilen van de parochie. Toch heeft mw. Van de Boom niet het idee dat haar geloof rechtstreeks effect had voor de hulp aan evacués en passanten. Ze schrok er wel van, toen ze het zag, maar ze heeft geholpen. (01:10)