Bommen en habijten

In het kader van dit oral history-project zijn vraaggesprekken gevoerd met kloosterzusters over hun ervaringen tijdens de jaren van de Duitse bezetting. De zusters is vooral gevraagd naar de gevolgen van verschijnselen als inkwartiering, vluchtelingen, onderduikers en evacuatie voor hun betrekkelijk gesloten en volgens een strikte dagorde georganiseerde leven.

De geïnterviewden maken deel uit van de katholieke congregatie Zusters van Liefde te Tilburg en hebben de oorlog allen op een andere manier beleefd. Sommigen werkten in het  moederhuis van de congregatie anderen waren extern werkzaam in bijvoorbeeld een hospitaal. Na de Tweede Wereldoorlog spraken de kloosterzusters weinig over hun oorlogservaringen en ging alle aandacht uit naar herstel van de vooroorlogse orde en regelmaat.

Pas veel later werd openlijk gesproken en geschreven over het kloosterleven gedurende de bezettingsjaren. Overheersend is het eenzijdige beeld van de ideale, want zichzelf opofferende oorlogszuster. Uit de getuigenissen van de kloosterzusters komt naar voren dat de werkelijkheid rijker geschakeerd was. Sommige zusters speelden een steunende rol in de instellingen waar zij werkten en zetten de deur open voor mensen in nood (Joodse onderduikers, vluchtelingen), maar ook voor de bezetter.