Mevrouw CM is de dochter – kazernekind – van een Molukse KNIL-militair die in Magelang (Java) was gelegerd. Als 1942 de Japanners binnenvallen wordt ze samen met haar broertje, haar zuster en haar stiefmoeder (haar moeder sterft in het kraambed bij de geboorte van haar broertje) uit de kazerne geëvacueerd. Haar vader is dan al naar het front vertrokken. Zij zouden elkaar in 1949 voor het eerst weer zien, maar als het schip waarop zij varen vanaf Soerabaja de haven van Ambon binnenkomt, vertrekt op vrijwel hetzelfde moment een ander schip, met aan boord haar vader, vanaf Ambon naar een andere bestemming. De man was op Ambon met verlof, maar dat verlof was verlopen. Uiteindelijk zal zij haar vader pas in 1958 in Nederland terugzien. Mevrouw vertelt over haar kinderjaren op school en in de kazerne, over haar wederwaardigheden tijdens de Japanse bezetting en tijdens de jaren van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd. Mevrouw houdt aan haar levenservaringen een rotsvast Godsvertrouwen over. Mevrouw onderhoudt intensieve (economisch ondersteunende) contacten met de familie op Ambon. Mevrouw is van mening dat Molukkers in Nederland geen aanspraak mogen laten gelden op voorouderlijke grond in het vaderland, aangezien de Molukkers daar de grond in beheer hebben.