De vader van mevrouw was zeeofficier. Samen met haar zusje groeide ze op in het horeca etablissement dat haar vader aan het begin van de jaren dertig van de vorige eeuw kocht. Al direct na de Nederlandse capitulatie werd het hotel gevorderd door de Duitsers. Het gezin mocht in het hotel blijven wonen als de ouders van mevrouw de voortdurend wisselende compagnieen Duitsers zouden verzorgen. Binnen de muren van het hotel werd met de ingekwartierde Duitsers vriendschappelijk omgegaan. Als ze elkaar buitenshuis tegenkwamen, dan was de verhouding formeel.
In het hotel waren niet alleen Duitsers ingekwartierd, maar er woonden ook onderduikers en er kwamen ook de jongens van de verzetsgroep uit de buurt.
In 1944 werd mevrouw verliefd op een jonge Duitse militair die romantische gedichten voor haar schreef. Toen hij na drie maanden naar het front moest, beloofden ze elkaar eeuwige trouw. Contact tussen hen was echter onmogelijk, omdat de brieven die hij haar stuurde door haar vader in beslag genomen werden. Kort voor het einde van de oorlog leerde mevrouw een al wat oudere militair kennen. Na de oorlog heeft mevrouw veel moeite gedaan om haar eerste liefde op te sporen. Toen dat uiteindelijk gelukt was, bleek hij getrouwd te zijn. In 1953 sloot zij een verstandshuwelijk met een Nederlander. Ze scheidde van hem toen haar kinderen volwassen waren. In de jaren tachtig van de vorige eeuw kreeg ze een brief van de tweede Duitser. Met hem woonde mevrouw een aantal jaren in Frankrijk.