De heer Albert Terwijn, wordt 5 februari 1929 geboren in Amsterdam, is getuige van razzia’s en liquidaties door de Duitsers in Zwanenburg tijdens de Tweede Wereldoorlog en vertrekt eind september 1949 als dienstplichtige naar Nederlands-Indië. Daar verblijft hij als huzaar – ondersteuner bij het 2e Verkenningspeloton van 43 ZVE – op Midden-Java en West-Java tot eind maart 1951. Hij beschrijft gedetailleerd het dagelijks leven als dienstplichtige. Terug in Nederland heeft hij last van spanningen en kan moeilijk zijn draai vinden, pas als beroepsmilitair lukt dat. Terwijn heeft goede herinneringen aan de tijd in Indië maar het verlies van zoveel Nederlandse ‘jongens’ daar valt hem zwaar. Dat besef grijpt hem weer aan bij een recente terugkeer naar het ereveld in Bandung. Op Java krijgt hij een inzinking. De erkenning van het Nederlands publiek tijdens meelopen in het defilé in Wageningen in 2006 heeft hem in positieve zin geraakt. Hij is zeer actief in de reüniecommissie en heeft zich ingezet voor het lot van de nabestaanden van gevallenen uit zijn eskadron.

De geïnterviewde maakt deel uit van de ervaringsgemeenschap van ooggetuigen van een periode dienstplicht bij het 43e Zelfstandig Verkennings Eskadron, Huzaren van Boreel. Het eskadron werd Juni 1949 opericht in de Willem III kazerne in Amersfoort en vertrok met ms Volendam op 28 september 1949 naar Nederlands-Indië. De laatste eskadron leden keerden terug naar Nederland op 14 april 1951. Eskadron leden organiseerden veteranen reunies vanaf rond 1960. Het eskadron is als zesde peloton verbonden aan het 43 bve Huzaren van Boreel.