Kan het al?

Ja.

Ja.

Ja dat waren dus twee pannen, zo, dus, zulke pannen, zo, zo hoog, en

dan hadden we een handkar gekregen van de mensen, te leen, en dan,

Ja?

Kan het?

Ja.

We hebben het dus over de evacuatie, in Klarenbeek, en we hadden dus... we

kregen dan in Twello had je de... soepfabriek van Linthorst en die hadden

dus... dat was de worstfabriek van, eh, eh hoe heette die mensen, zeg ik, eh...

Linthorst.

Linthorst, hè. En die hadden dus een worstfabriek en als ze die worst

maakten dan was die... dan hield je daar soep van over, eigenlijk.

En die soep die mochten wij ophalen, die kregen wij dan gratis.

En dan hadden we dus twee pannen op een handkar staan en dan gingen we dus met die handkar

te voet naar Twello, kregen dan soep in die pannen en reden dus die soep naar huis.

En als we dus in Klarenbeek terug waren, dan hadden we dus én voor

de kinderen, én voor de zusters, hadden we dus twee pannen soep.

En dat was wel goeie soep want die was echt van vlees gemaakt.

Ehm… zuster Martha kunt u zich uit de oorlogstijd nog bepaalde geuren herinneren?

Nee.

In het ziekenhuis in Groningen? Bepaalde dingen?

Ja kijk een ziekenhuis… een ziekenhuislucht hè.

Ja.

Nee dat, dat kan ik eh… eh niet bewust. Dat moet ik toch echt zeggen.

En hoe was het voor u om eh, eh in het ziekenhuis in Groningen, had je die

afdeling met eh de Duitse soldaten en daar heeft u ook voor gezorgd, hoe

was dat voor u als Duitse van origine om eh voor die mensen te zorgen?

Ik was blij dat ik een mens, een mens kon helpen, want die moesten toch ook maar.

Men had mijn broer ‘ns kunnen zijn, want mijn broer

die was 27 en die is ook gesneuveld in een oorlog.

Dat had mijn broer kunnen zijn en als die daar lag, zou ik dan niet

blij geweest zijn als een als een verpleegster mijn broer verzorgde?

Dat is je medemens.

En eh reageerden die Duitse soldaten anders op u dan op een andere zuster?

Nou niet dat… ieder, ieder ging zo zijn gang hè. Ieder ging zo zijn gang.

Kijk eh bijvoorbeeld… zuster eh nu moet u het eten brengen aan de

mensen hè. Nou je pakt het en je gaat rond en daar werd… anderen die,

die pakt ook en die gaat daar rond, nou en we zijn klaar we gaan weer.

[Deel ontbreekt] Venlo en van Roermond en van Arnhem, nou dat lijkt me verschrikkelijk.

Wij hadden tenminste het huis waar we iedere dag naar terugkeerden.

Ja maar u heeft wel de hongerwinter meegemaakt

Ja dat wel. En dat werd natuurlijk steeds erger.

Ja, dat werd zeker steeds erger. Moet ik u nog een plakje cake geven?

Ja, dat is wel lekker. En zaten daar nou peertjes in?

Ja, stoofpeer staat erop

Goh

Bijzonder hè?

Ja heel bijzonder

Ja. Goed zuster Nicoline, we gaan dus weer verder.

Ik ben trouwens nog even vergeten te vragen aan u eh wat uw kloosternaam werd.

Wilt u dat even vertellen?

Waarom ik zuster Nicoline heet?

Ja.

Mijn vader heet Nicolaas en daarvan afgeleid is zuster Nicoline en ik weet wel toen

ik mijn vader vertelde dat ik dat had gedaan toen en mijn moeder vond het vreselijk

dat ik naar het klooster ging toen zei hij: waarom heb je moeders naam niet gekozen?

Ik zeg ja dan ga ik mijn hele leven door met zuster Agatha en dat

vind ik zo’n stijve naam (lacht). Mijn moeder heette namelijk Agatha.

… ik moet weer even nadenken waar zaten we? U eh zei net dat u d’r eh, eh met niemand over kon praten het enige wat u kon doen was eh erover bidden, ervoor bidden ook hè?

Ja.

En kracht vragen. Eh, is uw geloof veranderd, uw roeping veranderd door de, door uw ervaringen in die oorlogstijd?

Mijn roeping?

Kunt u daar wat over vertellen?

Mijn roeping en mijn geloof is bevestigd. Want ik heb zo een sterk geloof in God dat mij, dat hij mij zo geleid heeft in mijn leven, zo beschermd heeft al die tijd, dat ik alleen maar dankbaar kan zijn zoals God voor mij gezorgd heeft.

rvan zeggen, mijn diepste gevoel is dankbaarheid jegens God dat ik ben, zoals ik ben.

eh, van droefheid zal ik maar zeggen. Ieder z’n kruis hè, ieder, ieder moet je, je ’t is niet allemaal even… (…?) zonneschijn en eh… maar het is ook regen hè. En die regen is ook nodig, om je vruchtbaar te maken, in de zonneschijn. Snap je?

… eh u vertelde dat eh… dat, dat u in de oorlogstijd dus ook bad om kracht, hè?

Ja.

Kunt u vertellen, kunt zeggen hoe uw gebed klonk?

Kunt u daar iets over vertellen?

ed voor mij gezorgd heeft. Zo goed voor mijn familie gezorgd heeft, nou één broer gesneuveld maar er zijn er zo duizenden en duizenden gegaan hè.

nk ik ook: ja lieve Heer, ge hebt dan toch voor mij gezorgd en is altijd goed geweest.

an m’n dood. Ja, want hier word ik toch verzorgd ja wie zal het hebben als zo? Wie zal… Mijn zus was zo naderhand ook in een verzorgingstehuis, nou eh de helft van de kamer.

è maar ook gekregen om... dat is gebouwd met het eh, met het eh zicht dat hier echtparen komen wonen laat het zo zeggen, hè. Een grote huiskamer, slaapkamer, en daar kun je een potje koken als je wilt, hè. Maar ja, of ik de tijd nog mee zal maken…

Ehm, zuster Martha, u kwam na de bevrijding kwam u terug van Groningen naar eh [De interviewer en zuster Martha tegelijk: Roermond].

Ja.

Hoe trof u het huis aan in Roermond en hoe trof u de zusters daar aan? Kunt u daar nog wat over vertellen?

ijd toch nog in de kelder.

Eh goed zuster Nicolina we zijn hier vandaag het is eh 9 november we zijn hier in Mater Misericordiae eh in in Tilburg en eh ja ik ga met u wat eh praten over uw herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Eh wilt u beginnen met even te vertellen waar en wanneer u geboren bent?

Ik ben 6 januari 1920 geboren. In Grootebroek, dat ligt tussen Hoorn en Enkhuizen.

Ah, dat is helemaal in West-Friesland.

In West-Friesland, ik ben dus een echte West-Fries, ja.

Ja en eh wat was eh wat wat is uw meisjesnaam en uw familienaam?

è, dus Anna Maria en dat was de roepnaam was Annie, ja. Oh de achternaam ook? Nieuwboer.

Okee.

Ja.

En eh kunt u wat vertellen over het gezin waarin u eh opgroeide, de omstandigheden?

en heel zorgzaam. Want in die tijd was het crisis hè, eh de groenten en de aardappelen draaiden allemaal door.

è en voor de prachtigste bloemkolen kregen ze dan één cent van het rijk. Dat was echt eh heel heel moeilijk die jaren, ja. Maar verder ik had eh een hele fijne vader en moeder, ja een hele fijne sfeer ja. Maar waar dus veel verdrietige momenten in in voorgekomen zijn, ja.

En eh weet u zich nog te herinneren hoeveel? Kunt u dat vertellen eh

…

Ja iets harder

Want ik bent mijn gehoorapparaatjes vergeten

Okee goed ik ga wat harder. Wilt kunt u vertellen wanneer en waardoor u besloot om eh zuster te worden?

and was die afgestudeerd was en nog geen baan had die ouder was dan ik die kreeg de baan. Dus ze mochten niet kiezen wie ze wilden maar de oudste die moest die baan.

r niet zoveel als je een baan had hè en ik ben daar geweest tot eh van dus van mei 1939 tot oktober 1941.

è. En het heeft me wel veel gekost want eh ja mijn wens was toch eigenlijk altijd eh trouwen en kinderen krijgen. En dat eh ja dat is toch voor mij heel moeilijk geweest om daar eh ja dus naar het klooster te gaan.

…

Maar ja wat er in andere huizen gebeurde dat dat wist je natuurlijk niet.

Dat hoorde je niet

…)

è? [cameraman antwoordt ja] Eh kunt u wat vertellen over het contact met de andere huizen?

…

Sint Bernhard, Sint Bernard

è? Of ja Bernardus nee Bernardus zijn ze dus. Nou Bernardus wij hadden namelijk eh konijnen en daar was een zuster voor die de konijnen fokte.

en aantal mochten de hele dag komen en een aantal halve dag, ja.

En dat ging soms echt gewoon op de rij af, maar het was ook wel eens dat de oudere zusters de hele dag mochten en nou ja we vonden het allemaal leuk om eh om een middag daar naartoe te gaan. Want dat is bij ons, die feesten die zijn altijd echt feest.

Heeft u in Amsterdam ook feest- feesten meegemaakt?

è. Maar er zal heus wel iets extra’s gedaan zijn want ik kan me niet voorstellen dat er twee jaar lang niemand bij tachtig zusters een feest heeft gehad.

…) Maar eh echt buurtcontact was, was er niet.

…

Eh ja eh

Kunt u daar wat over vertellen?

it Nijmegen gehad en een ja ik ik kan nu schiet me die plaats niet te binnen maar het was een kleine plaats, dat was een dorp.

Beesd? Beesd?

è, maar dat weet ik dus niet zeker maar ik in mijn hoofd kwam wel Beesd op hè, dus dan is het uit Beesd geweest ja. Dus eh drie zusters (…) En dan ja

En en hoorde u dan van die zusters hoe het daar was?

Ja, dat vertelden ze natuurlijk wel ja. Ja, er was ook Mien Cottaar bij, een een zus van de sportverslaggever van vroeger van Jan Cottaar, ja, zuster Ancilla ja di,e is een paar jaar geleden is ze gestorven. Ze is ze heeft heel lang in Delft ook alleen gewoond ja maar die kreeg kanker en toen is ze hier naar Tilburg uiteindelijk het laatste jaar naar Tilburg gekomen. Toen heb ik ze nog een keer gesproken, ja. En eh die kwam toen ook bij ons. Nou die heeft dus toen ik naar die Mulo klas ging, toen heeft zij mijn derde en vierde klas heeft zij overgenomen.

Nou.

Goed zo.

Jeroen, jij ook?

Ja.

Nou dan gaan we beginnen. Eh...

è? Ja.

Ehm...

Ook beetje hard praten?

Ik ga een beetje hard...ja u mag eh u mag eh goed duidelijk praten.

Ja. Ja. Ja, ja.

Ehm...Het is vandaag 13 oktober 2009. Ik ben hier eh bij u in de kamer eh in Tilburg. In Mater Misericordiae. En mijn eerste vraag is, wilt u even zeggen waar en wanneer u bent geboren?

Wanneer dat ik ben geboren. In 1918, twintig maart

En waar?

In Oss, in Oss.

En welke, welke naam kreeg u? Wat was uw meisjesnaam voluit?

Eh, van eh...Grada van Bergen. Grada van Bergen. Grada Josephina, ja ik zeg het nooit...van Bergen.

En eh, kunt u wat vertellen over eh waar u bent opgegroeid en hoe het thuis was, wat voor gezin u thuis had? Wat uw vader deed? Kunt u daar wat over vertellen?

Wij zijn uit een groot gezin van twaalf kinderen. We hadden een boerderij. Boerenmensen. En daar ben ik opgegroeid tot...ja 21 jaar ben ik dan eh naar het klooster gegaan.

Het hoeveelste kind was u?

as toen heel erg. En dat andere meisje dat was dan boven mij.

Nou u staat er mooi op.

(Lacht)

Ja? Waar...we hadden het net over het bidden eh zuster Adrie

Ja

Waren er eh speciale heiligen waar een speciaal gebed voor gebeden werd in Made?

Nee want het was altijd het gebed van de dag hè?

Er waren altijd de heiligen van de dag. Een breviergebed eh...nee hadden we niet.

Gewoon eh breviergebed en de heiligen die er voorkwamen.

Zou zeggen de heilige Laurentse eh...Laurentius.

Alle heiligen van eh van iedere dag, die d’r komen, Gemma of

zo, weet je niet...precies welke heiligen dat zijn (lacht).

Nou ja, u vertelde ons net dat eh dat padre Pio voor u belangrijk is.

Misschien zijn...waren er in Made ook...

Ja maar dat was...dat was die tijd nog niet hè?

Nee, nee maar misschien waren er wel...

Padre Pio, dat is pas van '56, padre Pio.

Maar speelde de eh patroonheilige een eh, een rol?

Ja, vroeger wel.

Hadden we ‘n patroonheilige, hadden heilige Hadrianus had ik, hè. Dat was een echte martelaar.

En de patroonheilige van het huis?

Wilt u vertellen wat uw meisjesnaam was?

Maria Cornellia

En uw achternaam?

Van de Laar

En eh hoe noemde ze u vroeger thuis?

Miet

En waar en wanneer bent u geboren?

Ik ben geboren in Liempde, 30 januari 1919

En eh waar bent u opgegroeid? Kunt u iets vertellen over hoe het vroeger thuis was?

Ja, wij hadden thuis vroeger veertien kinderen hadden wij, en de ene voedde de andere op.

Dat was een heel druk gezin natuurlijk, moeder werkte dag en nacht en m’n vader die was boer.

Het hoeveelste kind was u?

Eerste. Ik was de eerste dochter, ja. Ze zijn in 1919 getrouwd, in 1918, en 1919 ben ik geboren.

Na een jaar al, negen maanden eigenlijk ja.

En wanneer wist u dat u zuster wilde worden?

Dat wist ik eigenlijk met mijn zestiende al.

Toen wist ik het al, maar ja daar gebeurde natuurlijk niks van

hè. Want mijn vader zei eh nee, d’r gebeurt niks van zegt ie.

En toen mocht ik naar alle kermissen en zo.

En eerst moest je ’s avonds om tien uur altijd binnen zijn, want daar waren ze heel streng op hoor.

… eh… zou u eens wat kunnen vertellen over hoe een eh… een dagorde d’r uit zag? En of dat jullie in de oorlog je strikt aan die dagorde konden houden? En of het silentium bij jullie ook in de dagorde nagang heeft ge…(…?) En wat is een silentium? Kunt u daar wat allemaal over vertellen?

De dagorde. Nou, vroeger stonden we de allereerste tijd dat we in het klooster waren half vijf op, het is daarna vijf uur geworden.

En in Venlo?

è. Dus.

woon opstaan dan hoefde ze niet eerst op te staan. Nou dat eh… zodoende ben ik ook altijd nog mee kapelzuster geweest ook al, hoorde dat eigenlijk niet bij je vak maar je kon, ja je kon eigenlijk van alles in je, in je, je deed het maar hè. Dus.

logie was ben ik heel vaak dat ik om half twaalf ben gaan eten omdat de verpleegster om twaalf uur moest eten. Ja, en dan kon ik niet meer daar nog naartoe want, dan stond toch weer om twee uur de polikliniek. Maar dat was, echt niet meer in de oorlog maar dat was dus een gewone dagorde.

zes uur aan tafel en dan om zeven uur rozenhoedje en eh… het avondgebed bidden eh… en dan om, nee we gingen om negen uur rozenhoedje bidden.

… ja. Negen uur. Want je had van acht tot negen recreatie en dan ging je rozenhoedje en avondgebed bidden, en dan ging je allemaal naar bed toe. Dan deed je niks meer hè. Want je moest er ’s morgens weer vroeg uit.

… het bleef hetzelfde?

Nou, zoveel mogelijk. Maar dat kon niet altijd want je had bijvoorbeeld midden in de nacht, had je bijvoorbeeld een bombardement. Of overdag.

… tijdens de oorlog, werd de dagorde zoveel, dat u begint met ‘tijdens de oorlog’…?

… je kon je gebeden gewoon doen als daar de tijd voor was. Maar als er een bombardement was of d’r was een razzia, zeker toen we in de kelder zaten, met zo’n driehonderd gewonden, was dat allemaal heel anders.

Maar je paste jezelf wel aan. Dat was je eigen verantwoording als je bad of dat je niet bad. Want dat was je eigen verantwoording. Nou, je kon altijd wel een keer een tijd vinden om de vespers tussendoor te bidden, dat was iets van tien minuten. Dat kon je altijd wel, dan zei je tegen die ene zusters die bij je was: ik ga even op de trap zitten want de kapel daar konden we toch niet in. Dus gingen we op die trap zitten, die vluchttrappen. Dus daar zag je toch geen mens. En toen ging je op die trap zitten. Zo hebben wij ons eigen altijd zien te redden, ook met onze gebeden.

… bij de dagorde hoorde ook dat je een deel van de dag niet sprak met elkaar? Dat het silentium was en dat er tijdens de recreatie (…?)

Nou je moest wel met elkaar praten.

… zo’n communiteit van ziekenhuiszusters, hoe dat die met het silentium omgingen? Kunt u daar iets over vertellen?

a… dan gaven hun antwoord of niet. Nou is Limburg, ik was toen in Limburg dus Limburg is erg… net als Brabant, gemoedelijk. Maar toen ik in Den Haag was, daar waren d’r mensen die niks tegen elkaar zeiden.

silence breken, want dat moest gewoon.

él silence breken. Maar dat was er niet want je had geen, daar had je trouwens ook geen tijd voor.

… en vertelden andere zusters wel eens tegen u over hun angst of over hun zorgen? U zei dat u niet gauw bang was maar andere zusters wel. Eh, vertelden ze daar weleens wat over?

Ehm, kunt u wat meer vertellen over de kelders, wat betreft warmte of het er koud was of er altijd brandstof was, of er altijd elektriciteit was?

e hele dag zowat hè.

één van de bombardementen, rond het bombardement op het schoolhuis, is ook het, de gasketel van de gemeente Venlo geraakt.

Ja.

Heeft u daar iets van gemerkt dat jullie toen, geen brandstof hadden?

…, dat heeft ons gered, die deksel die ging d’r af en die draaide om en die ging d’r weer mee bovenop.

De deksel van wat?

De deksel van de gasketel. Dat weet ik toevallig van een neef van mij want die was, die lag daar als soldaat. En die heeft dat gezien. Maar anders kan ik er ook niks van zeggen. Verder hebben wij er ook niets van gemerkt. Absoluut niet.

… elektriciteit kunt u daar iets over vertellen?

è. Dan hadden we weer geen licht, alleen nog die pitjes van de…dingen, dat hadden we dan de, boven de bedden hangen, met snoeren. Maar ja dat was maar heel, heel sporadisch, maar we zagen de mensen wel liggen. Maar we hadden ook geen kaarsen of iets meer want dat was allemaal al opgebrand.

ende licht. Dan wel.

En kwam er daglicht in die kelders binnen? Kunt u daar iets over zeggen?

en geen licht. Want die Duitsers, die tapten dat ook allemaal nog af hè. En het was ook nog koud toen, was heel koud. Laatste… was echt een Hongerwinter. Maar ook de koudste winter die we gehad hebben. Vierenveertig.

En ehm, hoe kwam het ziekenhuis aan voedsel?

è.

…

ok weggehaald hè dus. Maar dat was, toen hebben we wel weer eens een keer een klein stukje vlees gehad maar het meeste, was voor de kraamvrouwen en de baby’s en de kleine kinderen. Hè, want die hadden meer d’r aan, wij kregen dan dus gewone brood.

r werd het voor de vogels gegooid maar toen namen wij het. Omdat we toen, dat was echt toen met de hongersnood… Hongerwinter.

ënt waren? Zijn er nog?

… ja twee zelfs, die in de oorlog bij ons in het ziekenhuis werkten.

…) ik wil eh, van vooraf aan beginnen.

Ja.

Wanneer bent u geboren en waar bent u geboren en kunt u daar, eh kunt u iets?

t meer, het is nu Duisburg dus ik ben in Duisburg geboren. En dat was een industriestad die, dat is het Ruhrgebied (…?) dus de hele, die hele streep om de Ruhr dat was heel veel eh, eh kolenmijnen da’s heel erg ehm (…?) rijk van kolenmijnen hè.

… eh… ja hoe moet ik het zeggen, werkzame eh gemeente, daar woonde ik dus ik ben als gewone burgermeisje ben ik geboren.

En wat was uw meisjesnaam, voluit?

…

ïnterviewde zegt ‘Wilczek’ terwijl de interviewer haar vraag nog niet heeft afgemaakt] uw naam?

waalfde eeuw geb… eh geleefd heb en toen dacht ik nou (…?) naam en die zuster vond ik ook niet zo lief eh (…?) amateur dit (…?)

us toen heb ik me ze weer eh… en sindsdien heette ik zuster Martha Wilczek. En het familienaam is altijd zo gebleven, hè. Dus daar valt, daar valt niks aan te veranderen (ze lacht). Die heb ik van mijn vader gehad.

En kunt u wat vertellen over het gezin waarin u bent opgegroeid?

fen, de Schiessmeister, uit elkaar schieten.

zeerd had of dat… dan moest ie verbinden. Dat was zijn werk in de mijn. Dus Schiessmeister deed dingen, de harde kolen ontploffen, laten ontploffen (…?). Ten tweede, steeds controleren op gas, of eh gas… eh of d’r gasophopingen waren hè, dus dat er geen ontploffing zou komen.

En ten derde was hij EHBO. Dat was mijn vaders taak in de mijn.

En eh hoeveel kinderen waren er bij u thuis?

we hebben een baby’tje we hebben een baby’tje, ik zeg: moeder die heb een baby’tje wanneer krijgen wij een baby’tje, hè?

toen zei ze: (…?) wil jij ook niet zo’n jasje hebben, zo’n jasje hebben? Kijk da’s toch zo mooi, moet je kijken (…?). Ja… het jasje wel maar niet het kindje. O nee, nee dan ben ik niet meer moeders liefste.

aar al doorgaat hè, als moeder zegt: m’n liefste, dan is ze ook de liefste (ze lacht). Ja da’s heel, heel eh… heel eh, ja, maar eh… ja hoe bedoel je, hoe moet ik nog meer vertellen over mijn familie?

Nou misschien wilt u ook nog wat vertellen over ehm waardoor u naar Nederland bent gekomen en waardoor u zuster bent geworden?

è. Dus we hadden al drie kindjes dood. En ik was alsmaar longen, longontsteking, longontsteking hè.

Goed we zijn weer klaar zuster Martha.

Ja.

…

è.

Mag ik nog even een vraag aan u stellen?

Ja.

… had, had u de Duitse nationaliteit toen de oorlog begon?

Ja.

En eh kunt u wat vertellen over wat het voor u betekende eh als eh, dat u de Duitse nationaliteit had, dat u in een Nederlandse congregatie zat en dat de oorlog uitbrak. Wat betekende dat voor u?

Dat vond ik heel erg.

Kunt u wat vertellen?

’n oorlog moet ik echt zeggen, echt onder geleden.

oerderij ineens zo’n hele hooi… dinge wat van de beesten was hebben ze in brand gestoken.

naar de politie om te kijken of ik er nog was hè, en toen zegt en toen zei die politie op een keertje: zuster ik denk dat u zo eentje bent als we u de voordeur uitst… uitst… als we de voordeur uit eh wegsturen dat u de achterdeur weer terugkomt.

heb ik mijn woord gegeven en gelofte gedaan mijn woord heb ik aan God gegeven en hier blijf ik. En toen zeg ik: en om helemaal hier te blijven bij de congregatie, daar geef ik mijn nationaliteit, heb ik ervoor gegeven.

Kunt u vertellen wat was dat wat u moest incasseren? Kunt u daar wat meer over vertellen?

Dat er zo over, negatief over gepraat werd.

’n gat, zo’n gat. Ons speelterrein.

waren… en toen brak de oorlog uit. Dus ze konden niet meer weg, nou dan bleven ze maar zolang bij ons.

n nu hebben ze naderhand, of… het open is geweest of niet, maar d’r zat zand in. Het was een Duitse granaat en die waren ze toen al aan het, eh hoe moet je dat zeggen eh, eh…

Eh, wat merkte u nog meer van de oorlog in Sint Jacob? Was er ook een radio in huis bijvoorbeeld, kreeg u berichten van wat er buiten gebeurde?

Nee je mocht geen radio hebben. Niemand mocht een radio hebben.

Had u contact met uw familie?

’n ouders die waren geëvacueerd in Esch, die moesten ook hun huis uit. Er waren in ons huis 75 Duitsers en dat heeft mijn vader zes weken volgehouden.

eh de varkens, alles er was niks meer! In het huis waren 75 gaten geschoten, door het dak heen, en het ging niet meer met die 75 Duitsers. Want mijn zuster was heel brutaal tegen ze, als ze dan aan een handdoek kwamen dan zei daar blijf je af die is van ons zei ze dan. Die hield haar mond niet.

jn paarden, het tuig allemaal. En wij hadden zelf twee onderduikers thuis, jongens, en dan gingen ze de klompen tellen die daar stonden. Maar ze hebben ze nooit gevonden, nee.

Maar terwijl dat u eh in Sint Jacob zat hoorde u daar niks van?

Daar hoorde ik niks van, dat heb ik later gehoord.

…

è, had je ook niet zoveel eh contact mee. Maar direct na de oorlog dan was mijn vader er en die had een auto vol spullen voor ons.

è, eh lucifers, zeep, allerhande dingen had hij in die auto. En die kwam hij direct na de bevrijding brengen. Ja, dat was wel mooi, ja.

…

Dat was de eerste keer dat ik hem zag. Toen was mijn moeder er niet bij. Maar die was grijs geworden! Ze waren eerst pikzwart. En in de oorlog ineens helemaal spiergrijs, ja. Maar bij die nicht hebben ze het heel goed gehad. Maar ja dan vlogen natuurlijk de bombardementen om ze heen, dat wel ja. En de fruitbomen hebben ze allemaal tot de grond afgezaagd. Was niks meer, allemaal opgestookt. De kachel was helemaal kapot, overal spijkers in de muren geslagen. Nou het was gewoonweg erg.

Maar ze hebben het weer helemaal zelf op moeten laten knappen want daar kreeg je geen cent voor hoor. Je kreeg niks vergoed toen die tijd. En ze zijn weer opnieuw begonnen en het is weer goed gegaan, ja.

En eh in het Sint Jacob had u het eh in de oorlog had u altijd genoeg brandstof eh om te koken?

Ja dat hadden we wel

Wilt u daar eens iets over vertellen?

Dat hadden ze genoeg, kolen hadden ze heel veel in de kelder. Die dingen lagen helemaal vol kolen en hout. Maar ik heb nooit die kachels hoeven te stoken hoor, dat heb ik nooit gehoeven. Daar was ik wel blij om want dat kun je allemaal niet.

En was het ook overal verwarmd in het Sint Jacob?

Nee niet overal, het was ook wel op plaatsen koud. De eetzaal die was warm maar de slaapzalen waren niet warm.

… had u tijdens die oorlog contact met die ouders, met uw ouders, hoe hoorde u wel eens iets over hen?

Jawel.

Hoe?

Dus eh… toen was ik gerustgesteld. Dacht eerst: zou die met niet beduvelen maar ja nou…

nog te kunnen eten. Die maag stond er niet meer naar.

…?

’r af gehaald en dan was het weer een gewone want anders dan hadden ze… maar Eindhoven was wel gewaarschuwd dat ze daarmee weg waren.

… hebben hun mij niet verteld, maar daar wist ik wel van, van vader en moeder. En die waren bij ons ondergedoken geweest. Maar nou konden ze gewoon (…?) de straat op hè.

Wat vond u het ergste aan de oorlog wat vond u het moeilijkst het zwaarste in die tijd?

an zeggen: nou dan ga ik wel weer. Ofschoon ik dat ook helemaal niet prettig vond want dat vond ik het ergste.

heel erg. Vind ik heel erg. Maar ja, dat zit in mij zeg ik dan, da’s van mij.

… (…?)

Nee, mijn roeping is daar nooit door veranderd ik voelde gewoon ik ben geroepen om de mensen te helpen en dat blijf ik doen en dat heb ik altijd gedaan.

En uw geloof?

probeer altijd voor iedereen goed te zijn en als hier zo dadelijk iemand binnenkomt en een of andere vraag komt stellen dan zeg ik: pak de stoel en ga d’r bij zitten. En dan gaan ze d’r even bij zitten.

… nog wat foto’s voor u gebracht… even kijken waar ik ze heb…

En dan wil ik kijken of dat u daar wat bij wilt vertellen?

Ach gos zuster Nicasa op de kinderafdeling. Die is ook al dood, die zuster. Waar heb je die vandaan gehaald? Hier?

Ze komen uit een beeldarchief.

… altijd beschilderd met alles, dat was heel erg mooi.

Ja? Zit u best?

Ik vind het wel om uit te houden. Dus.

è. Dat kan altijd.

Je zou iets naar achteren gaan zitten. Dat is iets veiliger.

Ik iets naar achteren.

Naar achteren, ja.

Dan moet ik voorzichtig zijn met die snoeren allemaal.

Ja.

Zo?

Ja, eh, ja.

(lacht)

Bent u er klaar voor zuster Adrie?

Nou dat wist ik nog niet (lacht).

(lacht) Nou het gaat vanzelf hoor. We gaan nu gewoon eh...eh over van alles en nog wat praten. En u heeft me net al heel veel zitten vertellen.

(lacht) Oh ja.

En zo gaan we op dezelfde manier door.

Oh ja.

U kunt me gewoon vertellen wat u, wat u weet. Wat, wat...

Ja.

Wat in u weer...(haalt diep adem) wat u zich herinnert.

Nou, dan gaan we weer verder. Ehm, zuster Cecilia, eh, u gaf dus les op die school, op de Jansschool, had u ook wel eens te maken met NSB'ers, of kinderen van NSB'ers?

Ja! Die zaten ook in de klas...

Weet u daar... Wat kunt u daar over vertellen?

è. Dus, eh...

Kunt u opnieuw beginnen dat u met een hele zin eh het vertelt?

è, dus je was altijd toch wel in spanning, dat er, dat er iets zou gebeuren.

ggen. (...)

En eh, heeft u ook wel eens in die oorlogstijd met eh joden te maken gehad?

natuurlijk wat het is als je dus met joden te maken had gehad.

…

Bezet.

Gebombardeerd, en dan beginnen er een zevental spannende dagen voor u. Kunt u vertellen hoe, hoe dat u dat beleefd hebt, wat u zich daarvan herinnerd.

t eh per dag bij te houden. En dus als u die beschrijving hebt dan eh heb je misschien enig idee wat wij toen die dagen meegemaakt hebben.

Ik heb er wel wat van gelezen, maar kunt u ons nog wat vertellen wat u zich er nu nog van herinnerd, hoe dat dat gegaan is? U woonde in, eh, op het Walburgplein, en eh dan wordt er gebombardeerd en hoe, wat, hoe heb, heeft u dat beleefd?

f je weer ademhalen. Je ondergaat het.

En hoe was dat met uw medezusters en de moeder-overste, wat werd er gedaan, wat, wat deden jullie?

n zes heb ik weer zitten souperen. Zo.

En hoe was die kelder, kunt u die beschrijven?

è. Dat is, dan zit je op de trappen van de keldergang (?) of je zit daar op de grond of je zit daar op een of andere doos die d'r in de kelder staat en, eh, en d'r wordt op gerekend op den duur hè. Je zorgt dan in den duur dat er wat stoelen en banken staan, omdat je weet dat je daar moet zitten.

Heeft u daar ook nog wel eens de nacht doorgebracht?

Goed.

We hebben het wel dikwijls.

Ja?

Ja.

è, in Moergestel.

Ja.

Ehm nou, ik, mijn eerste vraag aan u: wilt u vertellen wanneer en waar dat u geboren bent.

Ik ben geboren in Tilburg, op 9 februari 1920.

En welke naam kreeg u, wat was uw volledige naam?

Nee, ik had de naam van mijn grootmoeder, de moeder van mijn moeder, en die heette Dingena Catherina Antonia.

En uw achternaam?

Hoes. Ja.

En eh wilt u wat vertellen over het gezin waarin u opgroeide, hoe waren die omstandigheden?

één broertje, maar dat is heel jong gestorven. (...) Dus was een gezin van vijf, eigenlijk.

En wat deed uw vader, kunt u daar wat van...

Mijn vader was hoofd van de school in Asten, van de jongensschool.

En ehm, waardoor en wanneer, eh, wist u dat u zuster wilde worden?

ktheid schijnbaar,

’n zeventig jaar eh volg ik deze roeping al zoals ik zeggen mag dan. En, zoals ik zeg, ik heb mij daar altijd gelukkig in gevoeld.

En uw, eh, wat wat vond uw familie daarvan toen u dat vertelde?

Zou ze in de lens willen kijken.

Wilt u in de lens kijken?

Lens kijken, ja.

Ja.

Ja hoor.

Ja?

Ja.

We gaan weer verder. Ehm...in eh Den Haag, Molstraat, in het Willibrordushuis.

Ja.

Ehm...Was er genoeg eten?

In die tijd, u heeft daar twee jaar gezeten, of 2,5 jaar, was er in...kunt

u wat vertellen over eh of er genoeg eten was, waar het vandaan kwam?

Er was helemaal geen eten. Ze hadden wel voorraad, weet je wel. Voor mijn tijd, hadden ze voorraad.

Wel ingeslagen, zo onder de grond. Onder de recreatiezaal, zat vol.

Maar eten om te koken, dat hadden ze niet.

Dat was er niet, toen ik daar kwam, dat was dan...toen was de oorlog al aan de gang.

Het was van die vuile soep van eh afvalwater noem ik het maar. Zo vuil was het.

Het kwam van buiten en het was melk...eh van die ehm melkpoederpap.

Daar werden eh...van melkpoeder, werd pap van gemaakt. En ook van stamppot.

Dat was gewoon aardappelen met water met groenten erin. Daar was ook helemaal geen boter of vet in.

en dan gaan we beginnen.

Zo.

Kunt u er bij zo, bij de koffie?

Ik kan er bij.

Ik kan ook het bakje iets naar voren...

Nee, zo is het goed. (...) Zo.

Nou, eh, zuster Bernadette, we zijn vandaag hier in Mater Misericordia, in Tilburg, het is, eh, als ik het goed heb, 27 oktober,

Ja.

2009, en we gaan u het een en ander vragen over uw periode in de tweede wereldoorlog. Maar ik wil graag beginnen dat u ons even vertelt waar en wanneer u geboren bent.

Ik ben geboren in, eh, nu heet dat Landgraaf, maar vroeger heette dat Nieuwenhage. Is een dorp tegen de Duitse grens aan. En daar ben ik geboren op 29 december 1915.

En, eh, wat was uw meisjesnaam? Uw familienaam?

Maria Catharina. Vankan. V- Vankan met een een hoofdletter V, en kan aan mekaar. Vankan. En ik heette toen gewoon Maria Catharina.

En wat was uw, eh, uw roepnaam? Hoe werd u genoemd?

Ehm, eh, Marie, eh, Mia noemde mijn moeder me altijd, dat was mijn eh, mijn roepnaam, ja.

En kunt u iets, eh, vertellen over het, eh, gezin en de omstandigheden waarin u bent opgegroeid?

er jaar werd dat varken geslacht.

Dus je had vlees, eigenlijk, behoorlijk, is het. M'n moeder moest dat varken natuurlijk wel, eh, verwerken, als dat geslacht werd en d'r kwam een echt een eigene slager kwam die varkens aan huis slachten. En d'r werd alles van gebruikt als het enigszins mogelijk was. Dus d'r werd worst gemaakt, dan hang- hing het vier ham- twee grote en twee kleine hammen aan het plafond die moesten drogen, die werden in een zakje gedaan, in een linnen zakje, dus die hammen moesten drogen, en d'r werd braadworst gemaakt met een machientje, kennen jullie misschien ook niet. Nee. D'r werd een machientje, d'r werd een, werd een stuk darm overheen getrokken en dan moest je aan dat machientje draaien en dan was die braadworst, die was ehm klaar.

En u hielp daar ook mee?

dat het zes of acht had, zoals wij, dan was dat heel anders natuurlijk, hè.

Hoeveelste kind was u?

één nacht tijd al die Duitsers

Ja.

... vertrokken, eh, maar dat ziekenhuis bleef natuurlijk niet lang leeg. Wat merkte u daarna, eh, kwamen d'r geallieerde gewonden,

Nee.

... kwamen d'r andere, Nederlandse gewonden?

Misschien een enkeling, maar dat heb ik niet meer mee gekregen, dat weet ik niet.

Kunt u vertellen hoe die tijd daarna was?

waren, hè. En we hadden een overste die zei, zei ook wel eens een keer tegen d'r, ik zeg 'Moeder, mag u dat wel, dat u daar in de ijskast zit?' 'Is allemaal van ons, kind,' zegt ze, 'Is allemaal van ons, wat ik hier d'r uit haal, is van ons.' En dat was ook zo, hè.

En, ehm, jullie, eh, dan duurt het nog, ja, Tilburg is in oktober bevrijd?

Oktober, ja.

Ja, en tot aan de bevrijding - de landelijke bevrijding van 5 mei 1945, hoe is die periode geweest?

e hebben me wat achter, eh achtergehouden, hoor. Wij wisten niet alles, zeker wij niet, ik was veel te jong ervoor, en ik, ik was dan wel een kleine leerling toentertijd, maar je zag toch gauw dat het huis weer behoorlijk opleefde.

dat kindermeel van jullie,' hè, en dat was ook zo. We hadden een papkeuken, de baby's die kregen wel alles. En die papkeuken, daar zorgde ook één zuster voor.

eggen als dat 'we hebben genoeg eten gehad.' Al was ’t eenzijdig.

En medicijnen, waren die er genoeg?

dat wij wel eens zeiden, we hebben niet het fijne ervan overgehouden, maar wat ze allemaal, waar ze het allemaal gestopt had, dat weet ik niet. Maar ze heb de kelders bijna leeggehaald, toen, hoor.

En, ehm, bent u in die oorlogstijd geprofest?

Ik ben in '42 geprofest, ja.

Uw eeuwige professie?

ik had zo'n koortsuitslag op m'n gezicht, alleen omdat we ‘t zo verschrikkelijk koud hebben gehad in die tien dagen dat we d'r waren.

Was er op diezelfde morgen, was er in Engeland een zuster Bernadette gestorven. Dus heb ik 'm maar genomen.

En waarom had u die naam gekozen?

artaanval ook een, iets moois van Bernadette meegemaakt, dus hè.

Bent u er weer klaar voor?

Ja hoor.

è. Heeft u enig idee hoe, hoeveel onderduikers er in het ziekenhuis zaten?

ieten toen bezoek een beetje los, snap je, dat, eh, dat er veel meer mensen in huis liepen, hè, en die heeft toch die, ja zeg die: 'Jullie zitten te waken,'

Duitsers?

è. Ze kreeg hem altijd weg.

En zaten er ook wel eens joodse vluchtelingen of onderduikers?

è, van joodaarden, nee. Heb geen gehad. Niet dat ik het weet hoor, nee. Maar je wist niet alles in huis, hè.

En vluchtelingen?

è. Dus die kelders, die waren wel goed gesteund, je moest alleen niet bidden, of wel bidden dat er geen, niks op viel, hè. Anders zat je ook in de val, net zo goed. Maar we hebben geen malheur gehad wat dat betreft in het ziekenhuis, hoor.

U heeft nooit een inslag gehad?

Nee, niet dat ik, dat er iets kapot gegooid was of zoiets, dat...

Weet u of er aan de buitenkant een teken op het ziekenhuis zat ter bescherming?

è.

Waar stond dat?

kamer gegaan van die officieren te zorgen. Maar wat ik d'r van weet dat weet ik...

Ehm, eh, kon u ook iets merken aan wat de Duitsers zelf van de oorlog vonden, of ze bang waren?

We kunnen weer even door, zuster Cecilia. Welke tekening had u?

è?

Die heeft u net gedaan, ja.

è.

Ja, die hebben we net gedaan.

Da's de keuken. En dan hebben we hier...

Ja, daar zitten we nu.

een toneelscherm op schragen is de tafel. Ja? Kan het?

En dan hebben we hier het toneel, dus waar vroeger het altaar was, hadden ze nou een toneel gemaakt, in dat ouwe kerkje, en, eh, 'Geknield op de onderste trede van 't toneeltrapje vernieuwde ons jongste zuster voor 't eerst haar geloften op 12 november 1944'. En dan zie je hier twee leunstoelen staan er op het toneel, en 't gordijn is dicht, want achter het toneel woo- sliepen de kinderen, en dit is de grootste stuk van de zaal waarin wij woonden. En d'r staat dus de kachel en de, nee dat is, eh, (...)

Ja.

En hier is nog een versje, zelfs. Nieuwste succursaaltje. Och zeg toch.

Hoe gaat dat versje? Hoe gaat dat, kunt u een stukje lezen van het versje?

Hm?

Kunt u een stukje lezen van het versje?

atsoen / Alle menselijke zaken / In ons eigen hutje doen'. Dat, dat gaat over die nieuwe WC, hè.

Wie heeft dit geschreven?

Dat weet ik niet, ik geloof niet dat ik dat gedaan heb. Ik geloof het niet dat ik dat gedaan, kan me niet voorstellen.

één plank... Nog een plank mie een ronde opening / Lei men [legt men] over het oppervlak / Vijfentwintig rooie pannen / Vormen samen het hele dak / Als het buiten maar niet regent / Zitten binnen aardig droog / Licht en lucht valt door de spleten / En van boven in een boog.'

n / Mee ons gek interieur / Mer al zoude g'er om lachen / Als ge in nood zit, bidde d'r veur. Oh, als ge in nood zit, biede d'r veur.' Dus dat gaat... 't is, 't is mijn hand van schrijven maar 'k kan me niet voorstellen dat ik 't gemaakt heb. Afijn, in ieder geval, dat gaat over de WC.

è.

Nou, zuster Geertrude dan gaan we beginnen. We beginnen maar weer van vooraf aan.

Kunt u ons vertellen waar en wanneer u bent geboren?

Ik ben geboren in Eindhoven, de tweede februari 1916, op de

Keizersgracht dus middenin de stad ik was echt een echte Eindhovenaar.

Want achter de Overweg was het Woensel en andere kant was straat. Dus daar ben ik echt geboren.

En wat was uw meisjesnaam, hoe heette u?

Ik heette gewoon Johanna, maar het was Jo.

En uw volle naam met achternaam erbij?

Johanna Cornelia van de Leur.

En eh… kunt u wat vertellen over het gezin waar u in opgroeide?

Dat was heel erg gezellig waren met vijf kinderen en ik was de middelste.

Dus ik had twee jongens boven mij en eentje daaronder en dan nog

een zusje maar die jongens hebben me daar nog goed geplaagd altijd.

In het begin kon ik daar niet zo goed tegen, maar

naderhand plaagde ik ze voortaan net zo hard terug.

Ik heb echt een heel gezellige jeugd gehad, ook… wij

hadden oma bij ons in huis, de moeder van mijn vader.

Zeventien jaar is die bij ons in huis geweest en toen is ze gestorven, toen was ik tien jaar.

En het was iedere dag, ze heeft een jaar bij ons in bed

gelegen was iedere dag: Truus is de school nog niet uit?

We zijn te gast bij Anny van Bindsbergen-Beterams op de Hoge Beek 5 in Venray.

We willen met u praten over datgene wat er in de oorlog is gebeurd

en de ervaringen met het Joods kind dat jullie hebben gehad.

Wellicht aardig om eerst iets te vertellen over jullie familie. Wat voor familie was het?

Vader en moeder, het aantal kinderen e.d. Vertel er eens over.

Mijn vader was Sjang Beterams, hij werkte bij de post in Venray. Hij is getrouwd in 1920.

Vader heeft altijd bij de post gewerkt, zolang ik weet. En mijn moeder deed altijd de huishouding.

Hoeveel kinderen hadden jullie?

Mijn broer, die is gestorven in 1989. En ik dan, met twee waren we. Ja, maar een klein gezin.

Jullie woonden in Venray.

Op de Merseloseweg 8. Dat zijn nu allemaal andere nummers geworden.

Maar dat was toen: Merseloseweg 8.

Daar heb ik altijd gewoond, mijn broer is geboren in de Schoolstraat,

bij mijn opa die woonde in de Schoolstraat en had een kleermakerij.

Daar is volgens mij onze Wim geboren.

Woonden jullie buitenaf of in het dorp?

Het was in de kom. Tegenover waar thans de schouwburg ligt.

Waren je vader en moeder streng?

Nee, toch niet. Ze wisten wel wat ze deden. We mochten ook niet alles.

Wat dat betreft hadden ze wel de vinger in de pap. Nee, streng waren ze niet.

é Poels en ik heb een gesprek met Bets Küppers-Litjens, geboren op 13 september 1933 in Swolgen. U bent nu 76 jaar. U woonde tijdens de oorlog in buurtschap de Hulst in Swolgen. En jullie kregen een Joodse jongen in huis Tom Stein, de schuilnaam van Tom was Tom de Groot.

Hoe oud was u toen de oorlog uitbrak?

Ik was toen zeven jaar.

Kunt u iets vertellen over uw familie, uw vader en moeder en het gezin.

Vader en moeder. Ik had vier zusjes. Ja, ik was de jongste van de vijf.

Wat deed uw vader?

Vader had een boerderij. Hij was boer, op het platteland natuurlijk.

Een gemengd bedrijf?

Een gemengd bedrijf.

Jullie woonden een beetje buiten het dorp.

We woonden inderdaad een beetje buiten het dorp. Dat was natuurlijk wel gunstig in de oorlogstijd.

Waren uw ouders, strenge ouders?

é. We gingen naar school in Tienray, bij de zusters.

Gingen jullie elke dag te voet naar school?

We gingen te voet naar school. De oudsten kregen later een fiets. En die mochten met de fiets gaan. En dat ging later naar de jongste over.

…

De jongens van Tienray gingen in Swolgen naar school.

Toen de oorlog uitbrak, u was toen zeven jaar en de jongste van een groot gezin. Merkte u daar iets van in het gezin.?

llemaal de beste kleedjes aantrekken, want het is oorlog.” Voor mij, ik wist niet wat oorlog was natuurlijk. Ja, wat doe je dan? We gingen onze beste kleren aantrekken. We zagen dat er spanning was in het gezin, maar we wisten niet waarom.

’s zondagse kleren aan?

We zijn nu bij Joos Baten op bezoek in Tienray. Wanneer ben jij geboren?

18 december 1930

1930, dan ben je nu 78 jaar.

78 jaar, maar in december word ik 79. Dat zijn nog een paar maanden.

Toen de oorlog uitbrak was jij tien jaren.

Ja, die moest ik toen nog worden. Op het einde van het jaar. De oorlog brak in mei uit en in december werd ik tien jaar.

Wat voor gezin was het bij jullie vroeger in Oirlo?

We waren met vijf jongens en drie meisjes, vader en moeder. Tien personen, het hele gezin.

Waar woonden jullie?

Aan het Boddebroek.

Wat voor bedrijf hadden jullie?

We hadden een gemengd bedrijf, zeggen ze hier. Koeien, varkens en landbouw. Landbouw was ook weer veel gemengd met koren en aardappelen. Later kwamen de bieten, aardbeien en asperges er bij. Dat noemden ze dan een gemengd bedrijf.

Was het een plezierige familie bij jullie?

Nou! Nou! Plezierig! Wat zal ik zeggen. Het ging wel.

Streng katholiek?

Dat was toen in die tijd allemaal. Je had maar te luisteren aan tafel en in de school was dat ook. Op school trad men ook hard op. De meesters die sloegen. Dat heb je toch wel eens horen vertellen. Weleens teveel. Maar we zijn er niet slechter van geworden.

Vaders wil was wet.

Ja. Als je dat nu vergelijkt. Mijn dochter heeft ook een kleinzoon. Als ik dan eens daar ben. Ik denk dan veel in mezelf. Ik denk dan: hier heb ik niets meer te zeggen.

Toen jij negen was begonnen de Duitsers zich te roeren. Werd daar in de familie wel eens over gesproken?

Ja, door vader. En de krant hadden we toen ook af en toe. In de wintermaanden hadden we soms de krant. Dan hadden de mensen meer tijd om te lezen dan in de zomer. Dan moest er veel gewerkt worden. Voordat de oorlog uitbrak, de 10e mei, kwamen er al soms vliegtuigen over. Dan zeiden ze al dat het geen Hollandse vliegtuigen waren. Want de Hollanders hadden maar van die tweedekkers. De Hollandse luchtmacht had zowat niets toen. Ik herinner mij nog goed de 10e mei.

We zijn nu te gast bij Harry Dietz. Geboren, wanneer Harry?

3 februari 1927

In 1927. De familie Dietz was een grote familie in Tienray.

’n negenen. Vader was weduwnaar, uit het eerste huwelijk met zes kinderen. Hij trouwde met mijn moeder. En daar zijn nog drie kinderen voortgekomen. Dus zes en drie is negen. En ik ben de jongste.

En je bent nu?

82,5 jaar. 82,5.

Jullie woonden midden in Tienray?

Ja, we hebben eerst bij de steenfabriek gewoond, daar bij Van Daal. En later zijn we naar het dorp verhuisd. Toen moest er een nieuwe baas voor de fabriek komen. En die kwam in de fabriekswoning.

Wat deed uw vader?

Mijn vader was bouwdirecteur en directeur van de steenfabriek Van Daal.

En een bekende muzikant, musicus.

é.

Hij was dirigent van de fanfare?

Ja, ja. En hij is, zal ik maar zeggen, in Blerick geboren. Mijn vader is in Blerick geboren en hij is tevens oprichter nog geweest van Venlona. Hij was notarisklerk geweest bij notaris Brouwers hier in Venlo. En de kandidaat notaris, dat was Esser, die ging naar Horst en die nam vader mee. In 1901. Ging hij naar Horst. Hij werd daar gelijk directeur van het Horster Mannenkoor. In 1916, in 1914 begonnen ze de fabriek te bouwen, in 1916 is hij van Horst naar Tienray verhuisd.

Wat voor familie waren de Dietzen? Waren je vader en moeder streng! Vrij!

ënhalf jaar. Ik kan mij van vader heel weinig herinneren. Ook met mijn halfbroers en halfzusters is het altijd koek en ei. Was koek en ei.

Langzaam maar zeker brak de oorlog uit? Werd daar bij jullie thuis over gesproken?

Vader die stierf in 1931. Toen waren er nog geen pensioenfondsen. Dus moeder kwam op zeker moment zonder inkomsten te zitten. En dokter Van den Meerdendonk in Horst, die was bevriend met vader in verband met het Mannenkoor, die zei tegen moeder je moet een textielwinkel beginnen. Want je moet toch inkomsten hebben. Ik ben directeur van het sanatorium in Horn, als die beddengoed moeten hebben, bestel ik die bij de fabriek maar laat de rekening via jou lopen. Tot en met in de oorlog heeft moeder een textielwinkel gehad.

Toen begonnen die Duitsers zich roeren?

Toen kregen we dat puntensysteem. Er was niets te krijgen. De winkel heeft ze weggedaan. Toen is moeder op zeker moment hertrouwd met Louis de Man. Het was meer een geldkwestie geweest, een verzorgingskwestie.

é Poels en ik heb een gesprek met Truus Mooren- Poels over haar ervaringen met het Joodse meisje Sarah Heertjes. Truus Mooren-Poels is geboren op 15 januari 1941. Kun je iets vertellen over jullie gezin. Wie zijn je ouders, wanneer getrouwd, wat deed je vader en hoe groot was het gezin?

Ja, daar kan ik wel iets over vertellen. Vader en moeder zijn in 1939 getrouwd op 29 augustus, als ik mij goed herinner. Vader was kassier van de Boerenleenbank, zoals dat destijds heette. Tegenwoordig heten ze allemaal directeur, vroeger was je gewoon kassier van de Boerenleenbank. Moeder was huisvrouw. Want snel na het huwelijk werden er 1, 2, 3 kinderen geboren. In ben in 1941 geboren, toen was de oorlog al uitgebroken. In 1942 en in 1943 kwamen er weer kindjes bij.

Jij was nog heel jong. Wat heb je zelf als kind gemerkt van de oorlog?

Heel weinig. Heel weinig. Ja, we hadden een schuilkelder achter onder het huis. Waar wij buitenom van achteren ingingen. Die zat vol met soms wel vijftig mensen in er. Er lag overal stro en matrassen. Daar werd gezongen en gebeden zelfs. Met Thiesen Piet, dat weet ik nog wel. Of ik dat nu allemaal zelf nog weet uit eigen waarneming of van de verhalen na de oorlog weet ik niet precies. Maar ik heb er wel een beeld van. In elk geval, ik heb nooit schrik gehad. Nooit. We zijn nooit bang gemaakt. Dat ging allemaal vanzelf. Dat hoorde erbij. Ja.

Jullie hadden thuis dus een hele grote schuilkelder voor het hele dorp?

Ja. Daar zaten soms ook mensen bij uit Blitterswijck, of mensen die moesten evacueren, uit Vierlingsbeek en Oostrum. Ze kwamen van alle windstreken. Tot dat we op een zeker moment zelf moesten evacueren. Dat weet ik nog wel. Aan het einde van de oorlog moesten we zelf ook weg. Maar hoe dat allemaal in elkaar zat, daar weet ik niets van. Ik heb daar niets van overgehouden. Ik heb er geen schrik voor gehad. Dat niet.

In 1944 kregen jullie ineens een Joods meisje in huis?

Ja 1944, het zal wel in 1943 of 1944 zijn geweest.

Jij was iets meer dan drie jaar. Heel jong. Kun je je daar nog iets van herinneren?

Ja daar kan ik me nog wel iets van herinneren. Dat zij er was. Ze was groot. Ik had een tante. Tante Maria van het Kasteel. Die was precies zo oud als zij. Die twee deden vaak dingen samen. We gingen ook vaak samen naar het Kasteel waar mijn grootvader en grootmoeder woonden. Daar waren die twee groten, tante Maria en Sarah en wij als kinderen bij. Dat kan ik me nog herinneren.

Weet jij hoe Sarah bij jullie terecht is gekomen?

Ja, via Hanna van de Voort. Hanna van de Voort en in elk geval Nico Dohmen, die samenwerkte met Hanna van de Voort. Zo is die bij ons gekomen. Ze was ook al in Oirlo op een plaats geweest, maar hoe dat in zijn werk is gegaan weet ik niet.

Je hebt er iets van opgeschreven over Sarah, wat je je nog herinnert en wat je van je tantes hebt gehoord?

“Zet dat kind op straat”, zei hij, “veel te gevaarlijk”. Maar mijn vader heeft toen niet naar de pastoor geluisterd. Tja, dat kan toch ook niet dat een pastoor zoiets zegt: “Zet dat kind op straat!”

Je vader was een echt katholiek mens?

Ja. Maar dit ging toch wel een beetje te ver. Zet dat kind op straat, dat zei hij dan omdat het veel te gevaarlijk was en ze ons vader zouden oppakken. Dat hij verraden werd. Ja, dat was zo van; jou kunnen wij niet missen. Jij moet geen gevaar lopen. Maar dat risico nam hij wel.

’s waren?

’s waren en andere gevaarlijke situaties had vader voor haar een schuilplaats gemaakt in de tuin in de takkenberg. Je kon er een paar bossen hout uit halen en daar was dan een bed in gemaakt. Sarah kroop dan naar binnen, de bossen hout gingen er weer voor, en zo was ze veilig.

’s-Graveland gebracht. Daar gingen allemaal Joodse wezen heen, naar ‘s-Graveland. In 1947 is zij naar Israël gegaan om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Zij trouwde met een Duitse Jood, heeft vier kinderen gekregen, is weduwe geworden en opnieuw getrouwd.

Wij hebben altijd goed contact gehouden. Op 8 november 1997 is zij plotseling aan een hartstilstand overleden. Ja. Sarah Heertjes had een schuilnaam en dat was Annie Heerink. In Meerlo heette ze Annie Heerink. En dat staat er ook nog. Ze werd via de verzetsgroep in Tienray bij de familie Poels-van Neerven ondergebracht.