De geïnterviewde is geboren op 12 december 1926 in Rotterdam. Hij is net als zijn broer doof. Zijn ouders zijn horend.

In 1944 werden hij, zijn broer en zijn vader opgepakt door de Duitsers, en ze werden met vele anderen in een goederenwagen naar Duitsland vervoerd. Na vier dagen werd er onderweg in Putten gestopt. De mensen konden daar in een kerk eten en drinken, dat was verzorgd door het rode kruis. De geïnterviewde gaf steeds aan dat hij doof was. Een dokter van het Rode Kruis merkte dat ook op en zei dat ze, hij en zijn broer, daarom weer naar huis konden, maar de SS’ ers negeerden dit.
Uiteindelijk zag de geïnterviewde vanuit de trein een concentratiekamp.

Midden in de nacht werden ze aan het werk gezet bij een spoorweg. Daar waren al minstens duizend anderen aan het werk. Hij werd steeds op andere plaatsen in Duitsland te werk gesteld. Het was heel zwaar werk, hij moest ’s nachts ook doorwerken en een deel van de tijd was het 25 graden onder nul geweest. Hij kreeg zo weinig te eten dat hij steeds moest bedelen voor eten.

Op 10 april werden ze door de Amerikanen bevrijd. Hij en zijn broer werden naar Limburg gebracht. Vanwege de Hongerwinter konden ze nog niet terug naar Rotterdam. Via brieven wist hij dat zijn ouders nog leefden.

Later is hij met zijn broer terug gegaan naar Duitsland. Ze hebben de plaatsen waar ze zijn geweest opnieuw bezocht en vrienden van toen opgezocht.

De geïnterviewde vond het echt een wonder dat hij de oorlog overleefd heeft. Nu probeert hij het echt achter zich te laten, hij denkt er niet teveel aan terug.