Gerrit Ros (geboren 10 november 1930) woonde bij het uitbreken van de oorlog in Duindorp. Bij de bouw van de Atlantikwall moest de familie hun huis uit. Eerst kwamen ze in de Keizerstraat terecht, vervolgens aan de Havenkade, beide in Scheveningen. Ze mochten in Scheveningen blijven, omdat zijn vader als stoker, eerst op de grote vaart, nu de verwarming in de villa's in de buurt van de Parklaan stookte.

Gerrit Ros vertelt over graszoden, die via de haven werden aangevoerd, die voor camouflagedoeleinden werden gebruikt. Hij herinnert zich verder hoe de krijgsgevangenen uit het Oranjehotel in groepen voorbij kwamen.

Hij ging in de Zwaardstraat naar de ambachtsschool, waar hij timmerles kreeg van de conciërge en de directeur; het was altijd afwachten of zijn docenten de Vesting binnen mochten of niet.

Gerrit Ros spreekt over een 'moordtijd' die hij met zijn vrienden had: door de leegstaande huizen struinen, fruit plukken. Zijn herinneringen aan de bevrijding zijn niet uitsluitend positief: de Binnenlandse Strijdkrachten roofden hele huizen leeg; aan hen is hij ook zijn skelter kwijtgeraakt. Hij vertelt ook over een spel dat ze na de bevrijding speelden: stenen naar landmijnen gooien.