“Ik ben Daan Pronk, geboren 30 mei 1922 in de Jan van Houtstraat op Scheveningen.”

“U uh bent in de oorlog blijven doorvissen. Hoe ging dat in de oorlog, het vissen?”

“In de oorlog uh, we hadden natuurlijk uh, toen de oorlog uitbrak, toen voeren

we op een haringlogger en toen moesten al de schepen, die moesten naar huis komen.

En toen werden we, ja, het was prachtig weer. Dat jaar werd er toevallig heel weinig gevangen.

En toen zijn we allemaal naar huis gegaan en foto’s zijn er,

dan zie je de schepen zie je allemaal achter elkaar binnenkomen.

Ja en toen hadden we het met de visserij hadden we het voorlopig in.”

“Dat was in 1940?”

“Dat was in 1940, september 1940.

Maar de voorgeschiedenis, die uh, waren we aan de Vleet en toen zagen we

die grote Engelse oorlogsschepen die zagen we als wilden heen en weer varen.

Die, ze noemden ‘m trednose, ken dat, zoiets.

Mmm (schudt met hoofd). Die hele grote dingen, toen dachten wel, hé dat is uh, dat is niet joker.

En op een gegeven moment, toen ging al die Duitse loggers gingen naar huis toe.

En toen naderhand uh ja, toen ging door de radio heen, dat uh, oorlog uitgebroken was.

En toen, dat was de oorlog met Duitsland hoor, Duitsland Engeland. Niet nog met Nederland.

Want met Nederland, toen uh, toen Nederland in de oorlog

kwam toen waren enkel een paar trogloggers waren d’r in zee.

Die niet op verse vis visten, want toen was de haringvisserij

“We zitten hier uhm bij Jaap Vrolijk, die een deel van de oorlog in Scheveningen kon blijven wonen, toen alle bewoners al waren vertrokken. Meneer Vrolijk vertelt u eens, wat voor bedrijf, wanneer bent u geboren en wat voor bedrijf had uw vader?”

“Ik ben uh geboren op Scheveningen, op 13 november 1926. En mijn vader had hier dus een bedrijf uh voor uh zeilmakerij, zonwering en een winkel van oudsher van scheepsbenodigdheden en dat is later luxer geworden, voor kamperen en watersport.”

“Maar dat was in die tijd nog niet?”

allerlei dingen uh, zeildoeken, stukjes stijf noemden we dat, die ze in de kragen van de schoudermantels deden.”

“Van de Scheveningse klederdracht?”

“Van de Scheveningse klederdracht en zo was het, ja, hoofdzakelijk voor de visserij dan die uh, de kleding.”

“Was het een groot bedrijf?”

ak gewerkt.”

“Oké.”

“En ik heb zelfs, zelfs toen ik begon ook nog met van die ouwe, oudjes uh moeten werken, ja.”

“Herinnert u zich iets van het moment dat uh, dat de oorlog uitbrak?”

werden dan ook nog uh, uh gemitrailleerd door uh Duitse jagers, ja.”

“Terwijl die heren instapten?”

rlijk. Dus toen heb ik verder niks meer van gezien, maar ik weet wel dat daar allemaal hoog waardigheidsbekleders van strand vertrokken zijn en ook dat er uhm vliegtuigen kapotgeschoten zijn door de Duitsers.”

“Er was een vliegtuig waarmee ze vertrokken?”

“Nee, dat zijn er wel een paar geweest, maar ik heb er te weinig van gezien omdat ik w-weggejaagd werd.”

“Ja.”

“Want ja, wat was ik toen hè, uh ‘40, ik was veertien jaar.”

“Ja. Wat merkte u van uh… Van het begin van de bezetting? Zag je veel soldaten op straat, kwamen die ook in de winkel of…?”

erkte weet ik niet, maar dat, die lucht die herinner ik mij nog, die geur. Maar ja… verder is dat toen heel geleidelijk gegaan eigenlijk hè en moet eerlijk zeggen dat hier in Scheveningen en Den Haag het gewone leven weer werd opgepakt.”

“Ik zit hier bij de heer Brinksma. Hij was in de Tweede Wereldoorlog uh werkzaam bij de Haagse politie. Misschien wilt u zich eerst voorstellen?”

“Ja, mijn naam is uh de heer Brinksma. Ben geboren in Sneek, 6 november 1922 en ik woon aan de Prins Mauritslaan.”

“Ik heb begrepen dat u in de Tweede Wereldoorlog onder andere bij de doorgangspost wacht moest houden die uhm toegang gaf tot de vesting Scheveningen.”

“Dat klopt.”

“Wat hield dat werk in?”

“Dat werk hield uh in, een eenvoudige zaak, het was uh, die vesting moest afgesloten. Scheveningen was uh ontruimd en uh mensen die dus in de vesting moesten zijn omdat ze

’n bewijs mochten ze binnenin, dat moesten wij controleren. Ook de bestuurders, ook de, de passagiers van de tram die daar uit moesten stappen uh werden daar gecontroleerd.”

“U heeft het over de doorgangspost aan de Scheveningseweg hè?”

“Uh, ja.”

“Bij het Promenadehotel?”

“Bij de Promenade en dan was er nog een doorgang, nog twee doorgangsposten, dat was bij de Conradkade en de Wittebrug. De Wittebrug is later afgebroken door die Duitsers.”

“Oké, de hele brug is toen verdwenen?”

“Ja.”

“Kunt u omschrijven hoe die doorgangspost er uitzag?”

“Ja, die doorgangspost dat was eenvoudig. Het was een uh een bunker stond iets verderop en voor de rest was het zo’n uh, zo’n betonnen muur uh tot aan, tot aan de Scheveningseweg. Zo

… een man of 20 die dus de vestingen zo per dag passeerden. Uh…”

“Dat is niet veel 20 mensen.”

“Dat is, dat is weinig. Dat was weinig, maar er was natuurlijk… De vesting was verder leeg, dus er was niks te zoeken. En uh voor de rest mocht niemand er in.”

“Probeerde wel eens mensen naar binnen te komen die daar niks te zoeken hadden?”

“Niet meegemaakt, nee. Waarschijnlijk uh is het toch zeker ook angst hè voor die Duitsers en een vesting die leeg was, je had er ook niks te zoeken, nee.”

“We zitten hier bij de heer Cantius Geysel. Hij woonde in de buurt van de uh Antlantic Wall waar de tankgracht onder andere liep. Hij is, was van beroep musicus, zanger en uh is kort voor de oorlog naar uh Den Haag verhuisd. Wilt u zichzelf voorstellen?”

“Ja, mijn naam is Cantius Geysel, Cantius met een ‘c’. En ik ben 9 september 1928 geboren in Berlijn. Maar ik ben geen Duitser want dat was toen ook al zo dat dus de nationaliteit van je ouders die bepaalde ook de nationaliteit van de kinderen, dat was in tegenstelling tot de Engelsen.”

ingen regisseren, want hij was General Tonmeister en dirigent. Dus hij gaat zo, zowel dus het uh orkest, waar ‘ie dus de uitzendingen mee verzorgde met echt muziek, maar dan was er bijvoorbeeld een redevoering van Goebels en die werd ook daar opgenomen.”

“Dat was in Berlijn?”

“In Berlijn allemaal.”

“Want daar bent u opgegroeid?”

sten ze niet, dat… Je staat al op de lijst voor een eventuele gegadigde voor het concentratiekamp , dus als je nu niet maakt dat je wegkomt, dan zit je dadelijk in het concentratiekamp. En toen is ‘ie dus acuut ondergedoken…”

“In Berlijn?”

oen wij dus hier de Duitsers kregen, dat is de inval van de, van de Duitsers, toen moest ‘ie opnieuw o-onderduiken, want hij stond dus nog steeds op die lijst om opgepakt te worden . En toen heeft ‘ie bij kennissen op het platteland gezeten ergens, ik weet niet.”

“Maar uw vader was wel Nederlander?”

“Ja, hij was echt een, echt een ras, ras Nederlander .”

“Maar hoe kwam hij dan in Berlijn eh, eh…?”

t bij de, bij een revue gezelschap, ja . Hij moest geld verdienen natuurlijk.”

“Uw vader is als eerste teruggekeerd naar Nederland…”

“Ja.”

“En later is de rest van het gezin…erachter gekomen?”

“Ja, is de rest van de familie… Ja mijn zuster is er gebleven, mijn oudste zuster, want die studeerde daar ook, maar uhm, die heeft toen de hele oorlog en alle ellende daarvan meegemaakt, maar die is inderdaad wel heelhuids thuisgekomen uiteindelijk.”

“Waar woonde u in de oorlog in Den Haag?”

ant zij zat daar met haar twee jongste kinderen. En uh, met z’n drieën zaten we daar dus. En nou ja, toen uh zijn we dus weer verhuisd later. Niet zo ver daarvandaan, maar toen kregen we een echte woning. In de Klimopstraat.”

“In de Klimopstraat?”

“Oké.”

“Nou, zeg het maar.”

“Misschien wilt u eerst uw uh, uw naam zeggen en uw uh geboortedatum?”

“Ik ben Nicolaas Arie Buijs en ik ben van 28 mei 1920.”

“Oké.”

“Ja, dus.”

“En uhm, u-u-uit wat voor gezin kwam u? Hoeveel broers en zussen had u?”

“Nou ik had inderdaad uh v, we waren met z’n vijven broers en zes zussen. Met z’n elven, ja.

Waarvan de meeste eigenlijk op Scheveningen geboren zijn hoor.

Maar ze uiteindelijk allemaal in Capelle aan de IJssel.”

“Daarvoor?”

“Daar kwam mijn moeder vandaan.

En mijn vader kwam van Krimpen, van de andere kant van de rivier, ja.”

“En wanneer is uw vader naar Scheveningen gekomen?”

“In ‘14, in ‘14 is ‘ie toen uh, begon de nieuwbouw.

Want die oude werf natuurlijk, die helling, daar was Klaas de Jong nog, waar we het

daarnet over hadden, de familie van mijn vrouw, de opa eigenlijk van mijn vrouw.

Die heeft daar nog voor de hellingwagens gezorgd, niet.

Dat was toen ook een pluk Reders zeg maar, die dat gezamenlijk opgezet hebben.”

“En de helling was de plek waar de schepen werden verbouwd en gerepareerd?”

“Oké. Goed uhm, we zitten hier met Gerrit Ros. Misschien wilt u zich eerst voorstellen?”

“Ik ben Gerrit Ros, geboren 10-11-1930 en ik woonde in de Zeezwaluwstraat.”

“Dat is in Duindorp?”

“Duindorp, ja.”

“Duindorp moest op zeker moment worden ontruimd door de

D, op last van de Duitsers, herinnert u zich dat nog?”

“Jazeker, herinner ik mij heel goed.”

“Hoe ging dat?”

“Nou het was uh negentieneen… nee, twee, eind tweeënveertig dat we daar vandaan

moesten en het was zo grappig was dat, omdat we in D-Duindorp woonde ik op nummer

12 en toen gingen we naar de Keizerstraat toe en het was het omgekeerde nummer, 21.

Dat was zal ik

maar zeggen boven de Sierkan.”

“De melkinrichting?”

“Melkinrichting ja, was beneden.

Maar de hele Keizerstraat, al die winkels waren allemaal leeg, want toen

werd die Atlantikwall in ’43, begin ’44 werd die Atlantikwall gebouwd, niet.

En toen moesten we daar ook vandaan en toen zijn we naar de Havenkade

gegaan, Havenkade 49.” IV: “Als we even teruggaan naar Duindorp,

herinnert u zich het moment dat het bericht kwam dat jullie weg moesten?”

“Ja. Ik ben Jochem Knoester.

En ik ben geboren twee twaalf tweeëndertig in de Schouwensestraat, Duindorp.”

“Waar woonde u in de tweede wereldoorlog?”

“Euhm, nou, vanuit de Schouwensestraat zijn we geëvacueerd naar de Noordwijkstraat.

Daar hebben we ongeveer anderhalf jaar gewoond.

En toen zijn we van daarvandaan naar de Katwijkstraat gegaan.”

“Herinnert U zich het moment dat jullie weg moesten uit euhh Duindorp? Hoe dat ging?”

“Ja. Ik kan me nog herinneren dat euhhm, dus dat we dus het bericht gekregen hadden om te verhuizen.

Dus euh de verhuis euhh….”

halers….”

“Op.. euhh gebeld, en met een kar met met euhh met houten wielen, zo als de

paard en wagens vroeger reden van de verhuisb… euhh zaak Immink zijn we verhuisd.

En ik heb dan, dat kan ik me nog herinneren dat euhh, me vader van de

haven een nieuwe ton haalde en dat we daar al de spullen ingestopt hebben.

Dat weet ik nog.”

“Ja ja. Die diende een beetje als verhuis..”

“Ja, verhuisdozen euh, Ja hoe dat vroeger ging dat weet ik

dus niet precies, maar dat kan ik me nog wel herinneren.

En een gedeelte daarvan, van onze huisboel, die werd euhm opgeslagen in Zoeterwoude.

Want we kwamen in een huis terecht, daar niet alles in

“We zitten hier bij de tweelingzussen Buijs- Den Dulk. Dames misschien wilt u zich eerst voorstellen?”

“Jij ben eers.”

“Bep, ik ben Bep Buijs – Den Dulk, ik ben geboren 13 juli 1924.”

“En ik ben Rie Buijs – Den Dulk, ook 13 juli 1924, ja?”

“Oké. Uhm, jullie w-woonden in Scheveningen en uh terwijl het overgrote deel van de bevolking wegmoest, omdat het hier Sperrgebiet werd, mochten jullie blijven. Kunt u iets vertellen, waar woonde u en weten jullie waarom jullie mochten blijven?”

“Nou, wij woonden in de Tulpstraat 35. We moesten oorspronkelijk ook weg, maar doordat mijn vader met de visserij verbonden was…”

“Rederij.”

“… en toen mochten we weer blijven. Maar we woonden eigenlijk op een gegeven moment maar alleen in de hele straat.”

“Omdat de meeste mensen weg moesten. Ja. Wat deed uw vader precies?”

“Die had een rederij en rokerij. En nu aan de Dr. Lelykade, later, vroeger in de Weststraat.”

“En in de oorlog was die aan de Dr. Lelykade?”

“Lelykade, ja.”

“En wat hield dat, wat hield dat in, had ‘ie eigen schepen?”

“Hij had twee eigen schepen en daar was verder een rokerij. Bokkum roken en alles, ook voor buitenland.”

“En was het een groot bedrijf?”

“Nou, niet zo groot.”

“Redelijk, niet zo gek groot. Ja.”

“Want hoeveel mensen werkten daar?”

“Nou ja, je hebt…”

“Zes denk ik.”

“Oké, nou hij loopt.

Uhm, we zitten hier bij mevrouw Noordervliet-Jol en uhm, zij

wil vertellen over uh Scheveningen in de Tweede Wereldoorlog.”

“Ja, zoals u al hoorde, mij naam is Nel Noordervliet-Jol.

Geboren in Scheveningen op 7 november 1918.

Mijn verhaal over de vesting Scheveningen begint in april 1943.

Toen kregen wij een bericht thuis dat we moesten evacueren want de Duitsers

wilden het gebied van Scheveningen langs de kust grotendeels ontruimen.

(Geluid verdwijnt even) een bericht waar we heen moesten en dat was een straat in het Laakkwartier.

Toen kwamen niet uit een dergelijk gebied als het Laakkwartier, dus mijn vader

ging er st, had direct overdenken om een ergens anders een onderkomen te vinden.

Nu is het zo dat in Wassenaar een heleboel mensen woonden die niet economisch gebonden

waren aan die plaats en er werd dus bepaald dat deze mensen maar elders moesten verhuizen.

En zo kwam er dus ruimte vrij om daar onderkomen te zoeken.

Dat werd ons niet door de Duitsers gegeven, dat mochten wij zelf uitzoeken.

En zo waren dus best aardige huizen waarin wij konden wonen.

De broer van mijn vader die ook in Scheveningen woonde, zocht ook een onderkomen

en toen werd er besloten dat wij een groot huis zouden huren in Wassenaar.

De verhuizing gebeurde met een hele grote auto van het Deutsches Theater in die Niederlanden.

Dat was niet zo bijzonder geslaagd, want de buren, voor de buren hadden wij

“Nou, ik ben uh Daan Verbaan. Ik ben geboren op 11 september 1930.

En mijn ouders die woonden toen op de Vuurhorsstraat numero 2.

Dan hadden ze een huisje gekocht en dat is later onteigend, want

er werd allemaal nieuwbouw gepleegd en dat was in ongeveer ’34.

Toen zijn we verhuisd naar de Schuitenweg nummero 13.

Dat was een blok, een portiekblok van een oom van me en dat konden m’n ouders toen huren.”

“En wat deed uw vader?”

“Mijn vader die was uh, die was toen ik geboren werd toen

was ‘ie zeilmaker bij uh Van der Stiggel op het Spui.

Dat was een sportzaak. En uh staaldraad splitsen, touw splitsen.

En voor die tijd had ‘ie uh bij rederijen gewerkt

op Scheveningen, ook als zeilmaker en als wandroger.

Dus die reden de netten uit van de, van de loggers op het Boesterveld bij de watertoren.”

“Oké, dat was een groot stuk duin waar de netten werden (onverstaanbaar).”

“Ja, ja, ja. Er worden nu, nou nu wordt het niet meer gebruikt daar, nee.

Want ze hebben waarschijnlijk geen vleten meer, ze hebben nu allemaal ander soort netten.”

“Ja. En had u broers en zussen?”

“Ik had uh, ik was de jongste uit een gezin van uh, van vijf,

maar voor mijn geboorte was er een zusje overleden van zeven jaar.

Die had uh door uh, waarschijnlijk door verkeerde koepokstof was

twee dames die uhm alles kunnen vertellen over de afschuwelijke gebeurtenis die da, die dag heeft plaatsgehad. En dames misschien wilt u zich eerst voorstellen?”

“Ja, ik ben dus Truus Thijsse, uh, ik ben geboren 27 februari 1921 en ik uh... Bij het ongeluk zijn mijn vader, broer met zijn twee kindjes omgekomen.”

“En ik ben Ank van de Ende – van der Wiel. Ik ben getrouwd geweest 50 jaar met Jaap, de zoon die nog bij zijn ouders thuiswoonde toen toch al 27 jaar was, maar het was oorlogstijd. En ik ben in die oorlog, was ik dus op Scheveningen bij mijn familie.”

“De uhm ramp deed zich voor op 23 maart 1945 uhm... Herrinnert u zich wat voor dag dat was voordat die V2 raket viel?”

“Ja, dat was vrijdagmorgen, vrijdag, een zonnige dag en uh ’s morgens vroeg uh was ik in huis aan het luiers wassen, want ik had een baby, ut, en toen hoorden wij, hoorde ik de V2 opgaan. Dat gebeurde wel meer, maar deze weigerde en daardoor uh was je dan bang dat dat ding op je huis zou komen.”

“Waar woonde u in die tijd?”

“Op de Schokkerweg.”

“Dat is vlak bij de Scheveningse haven hè?”

“Ja, het kruist de Westduinweg.”

“Ja, uhm, hoe laat gebeurde het zei u?”

“Ik dacht een uur of negen.”

“Dat was ook uw idee?”

“Ja, dat denk ik, dat het een uur of negen was.”

“Oke. Maakte die V2’s veel herrie? Kon je die (onverstaanbaar)?”

“Ja. Ja, absoluut.”

“Vreselijk.”

“Want hoe ging dat dan als zo’raket werd gelanceerd?”

“Nou je zag ‘m opgaan en er zat een hele vurige staart aan en uh... Dat ging regelrecht, heel hoog en uh ging dan over naar Engeland. Daar was het op gericht, maar je dacht dan ‘Gelukkig, hij doet het’.”

“Als het geluid door bleef gaan?”

“Maar, ja, ja.”

“Zo, oké. Zullen we dan maar beginnen?”

“Ja goed zo.”

“Goed uhm. Ik zit hier bij mevrouw De Jong- Spaans, die in de Tweede Wereldoorlog in Duindorp woonde en daar moest ze weg vanwege de bouw van de bunkers en andere verdedigingswerken. Mevrouw De Jong vertelt u eens iets over uzelf.”

kregen we naderhand een, een huisje in een huis in de Hortensiastraat en dat was net recht over een school. Zal ik dan later nog vertellen.”

“Maar dat was niet bij die mensen die vroegen of u bij ze in huis kwam?”

“Nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee.”

“Die vrouw die kwam zomaar spontaan aan de deur?”

43 tot ’46, eind ’46 hebben we daar gewoond. En toen is uh, uh, Leen is daar niet in de, niet daar zelf geboren, in de kliniek. En, en die Nico die is daar het laatste jaar, in ’46, is, is daar ook geboren.”

“Ja ja.”

ren allemaal die oud NSB-ers, daar waren allemaal daar de huizen voor uh, die zaten daar zogenaamd dan gevangen.”

“Ze hebben, ze hebben de wijk als gevangen kamp ingericht?”

“Ja, ja, ja. Rond Tesselseplein hebben ze dan die huizen van de Gemeente allemaal als, niet waar ik woonde, met de Houtrustweg, daar niet, maar dat hele stuk daar rond Tesselseplein.”

“Ja. Nog even terug naar uhm naar het moment dat jullie weg moesten uit uh, uit Duindorp. Toen had u alleen een dochter?”

“Ja, ja.”

“En u was getrouwd. En toen kwam die brief binnen dat jullie weg moesten.”

“Ja, ja.”

“Kwam dat onverwacht?”

allemaal het land in (wuift met hand). Die werden allemaal met de trein. Maar mijn man werkte toen natuurlijk dan toch nog hier. In de, nou niet meer op Scheveningen, want Scheveningen was al afgesloten. Dat werd al afgesloten. En toen moest in dat bedrijf, was zo lang in IJmuiden. Dus dan ging…”

“Wat deed uw man voor werk?”

dat was niet. En de kerk kreeg je ook niks van want die hadden ook geen geld meer. Dus toen heb ik nog verschillende dingetjes gedaan, dus toen kwam er toch nog iets binnen. Eigenlijk je gebruikte nog geen eens zo veel. En je hoefde maar heel weinig te voor wonen dus…”

‘We zijn hier uh bij mevrouw Baak-Pronk.

Uhm wilt u uzelf voorstellen en zeggen wanneer u bent geboren?”

“Ik ben uh Tonie Baak-Pronk. Ik ben geboren 21-09-’18. En uh ik heb altijd in Dui, in dorp gewoond.

Later zijn we naar Duindorp verhuisd en daar hebben we een goeie tijd gehad.

Kinderen doen, konden zo altijd naar uh… d-de duinen en naar uh de zee.”

“Ja.”

“Dus nou ja, dan sleepte ze altijd nog uh kindertjes mee van school

en dan verkleedpartij was bij mij in de keuken natuurlijk, dus.

En als alles naar bed was dan kon ik het locus opnemen en alles aanvegen.”

“Overal lag zand?”

“Ja.”

“Toen de oorlog uitbrak woonde u in de Markensestraat hè?”

“Toen woonde ik in de Markensestraat en toen moesten we er binnen acht dagen uit.”

“Maar even nog, hoe…wat was dat voor huis?”

“Een heel huisje.

Een h… Uh beneden had ik een uh grote voorkamer en een kleine keuken, was achter,

tuintje er achter en boven waren er drie slaapkamers, een grote en twee kleinere.”

“Fijn huis?”

“Fijn huis was het. Ja, daar heb ik prettig gewoond, ja.”

“Hadden jullie ook een tuin of een…?”

“Ik ben Job Knoester, ik ben 82 jaar, ik ben geboren 1 maart 1928 op Scheveningen.”

“U uhm, woonde in de Tweede Wereldoorlog in de Van Egmondstraat…”

“Van Egmondstraat 76.”

“…maar daar moest u weg?”

om zo’n gamel om leeg te scheppen. En je ging ook wel met de Duitsers langs om als het, als ze gegeten hadden, dan kreeg je ook wel eens een potje uh, potje eten. Zodoende, en dan uh met Jochem samen, gingen we dan...”

“Dat is uw neef.”

“Ja. Gingen we overal hout halen. Boetzelaerlaan stond helemaal leeg, aan de overkant. En daar zat allemaal kastplanken in.”

“In die huizen?”

anzelf vol. Dus die was voor ons. En dan kwam, en dan gingen we dan, want wij hadden dan een rare, rare route. Altijd de Hoefkade langs en daar kreeg je drie politieagenten mee en die hadden alle drie een tasje bij d’r en dan gaven ze dat tasje even, of je dat even vullen wou.”

“En waarom gingen die politieagenten mee?”

“Omdat die Hoefkade daar uh, daar werd je overvallen he. Trouwens, daar kwamen hele drommen mensen en dat kwam, die hield je niet tegen. Maar die politieagenten hielden dat ook niet tegen, dus uh, dat, dat werd bestolen en gedaan uh…”

“Dat is u ook overkomen?”

“Ja, ja, ja, ja, ja. Maar ja, wij durfden niks te doen natuurlijk. Wij bleven lekker op die box zitten. En ja, die mensen hadden ook honger, dus. Maar ja, het moest naar de centrale keuken. En, en dan kwam centrale keuken en dan was, was de wagen al half leeg.”

“Laten we nog eens even teruggaan naar het moment dat jullie weg moesten uit de straat waar jullie woonde, hoe ging dat, kregen jullie een brief, kregen jullie een brief of?”

etzelaerlaan.”

“Kwam het als een verrassing dat jullie weg moesten?”

n uh, in uh, hoe heet dat, in Veenendaal gezeten. Daar hebben ze dan, de hele oorlog hebben ze daar uh gebivakkeerd.”

“Jullie moesten weg omdat het Sperrgebiet werd…”

s je kon er makkelijk in en uit, maar je moest altijd persoonsbewijs bij je hebben.”

“Jullie mochten dus in de vestiging blijven wonen?”

“Goed u bent uhm, de broer van Nico Buijs.”

“U hoorde vliegtuigen?”

“Jasper Buijs.”

“Ja, en knallen en gooien en schieten, ja.

“Ja, ja, ja. Ja, was niet zo gezellig nee. Je wist ook niet wat er allemaal gebeurde, ja.”

Maar je ken, ging toch buiten kijken.

“U bent Jasper Buijs. Wanneer bent u geboren?”

“Drie, zes, drieëntwintig.”

Dat deed je toch, want je was toch een soort nieuwsgierig. Wist jij veel. Niks, ja.”

“Oke, uhm. Herinnert u zich uhm het moment dat de oorlog uitbrak? U werkte ook op de werf hè?”